بررسی رابطه بین ذهنیت فلسفی و روش تدریس اعضای هیأت علمی دانشگاههای دولتی شهر کرمان

هدف در این پژوهش، بررسی رابطه بین ذهنیت فلسفی و روش تدریس اعضای هیئت علمی دانشگاه های دولتی شهر کرمان است. شاخص های به کار رفته برای اندازه گیری ذهنیت فلسفی عبارت است از: جامعیت، تعمق و انعطاف پذیری که ارتباط این شاخص ها با روش تدریس استادان مورد بررسی قرار گرفته است. جامعه آماری پژوهش، استادان دانشگاه های دولتی شهر کرمان (460n=) بوده، نمونه مورد نظر از طریق نمونه گیری تصادفی- طبقه ای و بر اساس فرمول کوکران انتخاب گردیده است(202n=).در پژوهش مورد نظر برای جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه: ذهنیت فلسفی و روش تدریس، استفاده شده است که هر دو استاندارد بوده اند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است. در بخش آمار توصیفی از مشخصه های آماری نظیر فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار استنباطی به منظور بررسی رابطه بین متغیرها از ضریب همبستگی وآزمون t مستقل و رگرسیون دو متغیره استفاده گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد: با توجه به نتایج آماری به دست آمده می توان گفت که بین ذهنیت فلسفی و روش تدریس اعضای هیئت علمی دانشگاه های دولتی شهر کرمان رابطه معناداری وجود دارد. هم چنین بین سه شاخص ذهنیت فلسفی یعنی جامعیت، تعمق، انعطاف پذیری، با روش تدریس رابطه آماری معناداری وجود دارد. مقایسه انجام گرفته به وسیله آزمون tمستقل نشان می دهد که؛ در ذهنیت فلسفی میانگین های دو گروه مرد و زن تفاوت معناداری با یکدیگر داشته اند(97/1 =t). و در روش تدریس نیز نشان می دهد که میانگین های دو گروه مردو زن تفاوت معناداری با یکدیگر نداشته اند(02/1 =t). هم چنین در رابطه دو متغیر ذهنیت فلسفی و روش تدریس با رشته های مختلف تحصیلی، تفاوت معناداری مشاهده نگردید.